Cantares gallegos

Resumen del libro

En 1863 Rosalía publica "Cantares gallegos", cuyo prólogo contiene un alegato reivindicativo
de Galicia y sus gentes. En cuanto a la intención declarada por Rosalía, podríamos resumirla
como el propósito de cantar las bellezas de su tierra, los encantos del paisaje de Galicia y sus
gentes, dando a conocer algunas de sus poéticas costumbres, que conservan cierta frescura
patriarcal y primitiva, y borrando así las visiones denigratorias. Un propósito que lleva
aparejado el empleo y la defensa de la lengua gallega: mostrar, dice, que nuestro dialecto
dulce y melodioso es tan adecuado como el primero para todo tipo de versificación, muy lejos
de esa versión degradada de la lengua de la que algunos hacen mofa. Y es que la escritora
tenía como única pauta la oralidad: su gallego es el que oía hablar a su alrededor, lo que
imprime a los poemas de Rosalía esa tan loada naturalidad, sencillez y acierto, o verdad.

Biografía del autor

Rosalía de Castro (1837-1885) é considerada como a escritora nacional de Galicia e a publicación de Cantares gallegos (1863) tense como o inicio do denominado Rexurdimento. Filla da fidalguía rural galega, na vida de Rosalía considéranse decisivos para a súa formación intelectual o paso polo Liceo de la Juventud en Compostela e a posterior experiencia madrileña. Foi en Madrid onde publi-cou a súa primeira obra ( La Flor , 1857) e onde coñeceu e casou con Manuel Murguía (1858). A súa vida a partir de aquí coñeceu unha grande itinerancia e unha intensa dedicación á escrita. En prosa e en verso, en galego e castelán, a obra de Rosalía de Castro ocupa un lugar moi relevante nas letras europeas do século XIX. Os seus manifestos feministas ( Lieders e Las literatas ), o seu avanzado pensamento político e social ( Follas novas , El caballero de las botas azules ) ou a súa decidida posición crítica como intelectual convértena nunha figura literaria que concita sempre un renovado e múltiple interese. Caracterizada por unha persoal retórica e unha orixinal estratexia en que se modernizan os pactos co lector, tanto os do romanticismo coma os do realismo, a padronesa afondou como poucos nalgúns dos conflitos dialécticos da súa época e nas profundidades abisais da subxectividade do eu, como proban Follas novas e En las orillas del Sar . Fiel á súa Terra de Iria, a pesar de tanto vagar, pasou nela os seus derradeiros anos de vida e nela compuxo esta última obra, capital na súa produción. Enterrada no cemiterio da Adina en Iria, os seus restos foron trasladados a San Domingos de Bonaval, no que hoxe é o Panteón de Galegos Ilustres.