Os libros arden mal

Resumen del libro

O río da vida e da morte. Unha moza lavandeira que le nas marcas da auga a historia da súa xente. Despois da auga que fecunda a memoria, axiña aparecerá un fogo destrutor, as labaradas do odio... Así comeza Os libros arden mal, a agardada novela de Manuel Rivas que se desenvolve nun período que vai do 1881 deica os nosos días, entre o falecemento de George Borrow e o dun vello anarquista galego chamado Polca. Esta obra, como moitos dos personaxes que a habitan, podería levar tatuada na pel aquel sobre aviso que Luís Vives transmitiu a Erasmo: Non se pode falar nin calar sen perigo . A protagonista principal é a linguaxe, as verbas que forman parte do corpo, a igual que os ósos, os ollos e os dedos. A loita entre as palabras feitas para dominar, e as palabras eivadas. Entre a linguaxe do poder autoritario e a linguaxe que sobrevive na penumbra. A linguaxe bélica e o latexo dionisíaco da fala popular. A linguaxe dogmática da relixión e a fala carnal e erótica do entroido. Unha obra que intenta pescudar, por un camiño interior, de intersticios, con sutileza e sen dogma, no inexplicábel histórico. A estrutura desta novela semella o dunha esfera armilar, composta por moi diferentes órbitas nas que os astros, ademais das vidas humanas, son os libros, as pertenzas, os animais, as plantas, e as palabras, elas mesmas a moverse como seres vivos. Unha esfera armilar tamén no entrelazar de xéneros, cunha órbita maior, a ficción narrativa a xeito de thriller, no que o caso central é a historia dramática da cultura, que contén en círculos concéntricos a poesía, o ensaio histórico, a crónica xornalística, formas de literatura popular como as novelas do Oeste. Unha esfera tamén que entrelaza multitude de voces, nunha escrita encarnizada, sempre en vilo, que vai e vén entre os territorios da dor e o gozo erótico.

Biografía del autor

x{0026}lt;P x{0026}lt;B Manuel Rivasx{0026}lt;/B nació en A Coruña. Desde muy joven trabajó en prensa y sus reportajes y artículos están reunidos en Ex{0026}lt;I l periodismo es un cuento x{0026}lt;/I (1997 y 2015), x{0026}lt;I Mujer en el bañox{0026}lt;/I (2003) y x{0026}lt;I A cuerpo abiertox{0026}lt;/I (2008). En su extensa obra narrativa, que incluye novelas y libros de relatos, destacan los títulos x{0026}lt;I Un millón de vacasx{0026}lt;/I (1990, Premio de la Crítica de narrativa gallega), x{0026}lt;I En salvaje compañíax{0026}lt;/I (1994, Premio de la Crítica de Galicia), x{0026}lt;I ¿Qué me quieres, amor? x{0026}lt;/I (1996, Premio Nacional de Narrativa, Premio Torrente Ballester), x{0026}lt;I El lápiz del carpinterox{0026}lt;/I (1998, Premio de la Crítica, Premio Arzobispo Juan de San Clemente), x{0026}lt;I Los libros arden malx{0026}lt;/I (2006, Premio de la Crítica, Premio de la Crítica de Galicia, Libro del Año del Gremio de Libreros de Madrid), x{0026}lt;I Todo es silenciox{0026}lt;/I (2010, finalista del Premio Dashiell Hammett), x{0026}lt;I Lo más extraño x{0026}lt;/I (2012), x{0026}lt;I El último día de Terranovax{0026}lt;/I (2015, Premio de la Crítica), x{0026}lt;I Vivir sin permiso y otras historias de Oestex{0026}lt;/I (2018), x{0026}lt;I La tierra ocultax{0026}lt;/I (2023) y x{0026}lt;I Detrás del cielox{0026}lt;/I (2024). Algunas muestras de su amplia creación poética son x{0026}lt;I El pueblo de la nochex{0026}lt;/I (1997), x{0026}lt;I La desaparición de la nievex{0026}lt;/I (2009), x{0026}lt;I La boca de la tierrax{0026}lt;/I (2016) y x{0026}lt;I Lo que queda fuerax{0026}lt;/I (2023, Premio de la Crítica de Galicia). También es autor de la narración autobiográfica x{0026}lt;I Las voces bajasx{0026}lt;/I (2012) y de los ensayos eco-literarios x{0026}lt;I Contra todo esto. Un manifiesto rebeldex{0026}lt;/I (2018) y x{0026}lt;I Zona a defenderx{0026}lt;/I (2020). En 2022 recibió la Medalla de Oro al Mérito en las Bellas Artes, y en 2024 fue galardonado con el Premio Nacional de las Letras Españolas.x{0026}lt;/P