A cazadora de estrelas

Resumen del libro

Megumi era unha das mellores cazadoras de estrelas da súa comunidade. As súas frechas trazaban no ceo o debuxo dun arco até cravarse xusto no medio das estrelas pequeniñas e moi brillantes para crear, entón, unha neboeira de luz. Contaba coa magnífica axuda de Turrón, unha egua que galopaba lixeira coma o vento. Sobraban os dedos dunha man para contar as veces que errara no seu tiro. Era unha tiradora infalible. Mais tamén era unha fantástica amazona. Cando baixo o ceo estrelado se pegaba ao corpo de Turrón, as dúas avanzaban coma se fosen un só corpo, diríase que eran un centauro á caza da supernova.

Biografía del autor

María Canosa (Cee, 1978) é enxeñeira de Camiños, Canais e Portos, profesión que leva compartindo desde sempre coa de escritora. Hai máis dunha década que é articulista no xornal La Voz de Galicia e colaborou en varios programas de debate da Radio Galega e Radio Voz. Desde hai anos desenvolve o papel de experta en letras en distintos concursos televisivos de corte cultural, como Cifras e letras , Verbas van ou Coma un allo . É autora dunha extensa obra narrativa infantil e xuvenil, iniciada con Bramido maino e A pedra de seixo , publicadas en 1997, e continuada por títulos como O Papaventos de Laura (2011); Xiana, a nena pirata (2012); Druidas (2014); Rubicundo (Xerais 2015), finalista do Premio Merlín 2014; O día que choveu do revés (Xerais 2016); A cazadora de estrelas (Xerais 2017), finalista do Premio Merlín 2015 e 2016, Muriel (Xerais 2017), Premio Merlín 2017, Unha fábrica de bicos (Xerais 2020), álbum ilustrado por Dani Padrón, As pombas de Bastián (Xerais 2021) e Muriel. Caos no laboratorio lácteo (Xerais 2023). En 2023 publica na colección Merlín a biografía infantil Luísa Villata. Melodía de palabras . Como narradora publicou Faíscas (2009), DisParo (2016), Non é París (2016), Cando cae a luz (2016) e O lado do que dormes (Xerais 2019). É autora, ademais, do libro de poemas Ronca o mar (2011), Premio Avelina Valladares.